شب

یه ضرب المثل نمی‌دونم کجایی هست که می‌گه

تصمیمایی که شب گرفته می‌شن تا صبح هم دووم نمیارن. صبح ها تصمیم بگیرید. 

آدما شبا بیشتر خودشونن. بیشتر به چیزی که در واقع هستن، نزدیکن. شبا آدما خالص‌ ترن. به لحاظ معنویت بحث نمی‌کنم. منظورم دقیقا همون مفهوم خلوص در علم شیمی هست. صبحا آدما به محیط آغشته می‌شن. به دیگران آغشته می‌شن. طی روز، به هر دلیلی، با دیگری هم مسیر می‌شیم، هم‌کار می‌شیم، هم‌کلاس می‌شیم. با دیگران به هر حال یه ربطی پیدا می‌کنیم. روز ها مائیم و خرده هایی از دیگران در ما . گاهی با دیدن دیگری، نوعی حسرت در ما ایجاد می‌شه برای مثل او شدن. تحصیلاتی مثل او داشتن، شغلی مثل او داشتن، ماشینی مثل او داشتن. در ارتباط با دیگران، آرزوهای ما برای خودمون تغییر می‌کنن. ولی شبا. خودمونیم. فقط خودمون. تصمیماتی شب گرفته می‌شن، تصمیمایی هستن که برای اون مایِ خالصن. ولی ما قرار نیست همیشه تو اون حال خلوص حداکثری باشیم. چون نفع دنیوی نداره برامون. چون حساب کتاب های مادی مون رو به هم می‌ریزه. برای همین نباید به تصمیمای شبانه وقع بذاریم.

من از اساس فکر می‌کنم شب، مال من و امثال من نیست. شب مال از ما بهترونه. اونا که روز رو هم با خود خالص شون می‌گذرونن. اگر چه با دیگران ارتباط می‌گیرن . اگر چه با دنیا ارتباط می‌گیرن . اما بهش آغشته نمی‌شن.